Ik heb geen idee waarom ik over drie dagen naar Japan ga

Familie en vrienden vragen mij de afgelopen weken waarom ik naar Japan ga, waarom ik alleen ga, en wat ik daar ga doen. En ik weet het antwoord niet. Maar ik ga aanstaande maandag.

Ik ga er heen omdat ik dat wil. Dat klinkt nogal gewoontjes, maar dat is het niet voor mij. Ik weet namelijk niet vaak wat ik wil. Lange tijd heb ik geloofd dat ik geen intuïtie heb. Dat ik geen intern kompas heb die de weg wijst. Meestal ben ik ook tevreden met wat ik heb. Ik ben niet iemand die een groter huis wil, een dure bank of een nieuw paar schoenen. Het zijn anderen die me er op wijzen dat mijn schoenen nu toch wel erg versleten zijn, en dat ik beter nieuwe kan gaan kopen. Daarbij vind ik de meeste schoenen ook al snel goed genoeg. Meer dan vier paar schoenen passen vind ik te veel moeite. In ieder geval, ik dwaal af.

Waarom wil je eigenlijk kinderen?

Over deze reis is het heel duidelijk dat ik het wil, en daarom ga ik het doen ook. Ik heb wel eens aan een goede vriendin gevraagd, uit interesse; “Waarom wil je eigenlijk kinderen?” En zij antwoordde ook eerlijk; “Ik weet het niet, ik kan het niet uitleggen, ik wil het gewoon.” Hoe heerlijk moet het zijn om zulke duidelijke keuzes te kunnen maken. Dat heb ik nooit gehad met kinderen. Ik heb zelfs een moment genomen om mijn ouders te vertellen; “ik denk niet dat ik kinderen ga krijgen.” Want voor hen vind ik dat het ergst. Zij zouden een geweldige opa en oma zijn. Dus ik ga oefenen met weten wat ik wil, in een vreemd land, een onbekende omgeving, en alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Waar ik me kan veroorloven, bedoel ik.

Echte kunstenaars luisteren naar het universum

Ten slotte heb ik begrepen dat creatieven die echt goed werk maken doen wat ze voelen, wat ze willen, waar ze zich tot aangetrokken voelen en wat het universum hun aanreikt. Dit heb ik geleerd van schrijvers zoals Elizabeth Gilbert en Julia Cameron. En ik kan het hele jaar werken, maar in januari heb ik nooit werk. Dus laat ik het eens proberen, te doen wat ik wil. Het zou zo maar kunnen dat ik tot creatief werk kom dat kan verkopen, omdat ik maak wat het universum voor me heeft voorbereid. Mocht het niet zo zijn, dan ga ik toch naar Japan. Altijd winst.

Naast deze zeer persoonlijke bekentenissen is er nog een extra moeilijkheidsgraad: deze dingen hardop zeggen. “Ik ga naar Japan omdat ik dat heel graag wil.” En “Ik volg wat het universum me vertelt.” Jaha, vertel dat maar eens aan je schoonouders. “Ik ga naar Japan, met het plan om me daar te laten leiden door mijn nieuwsgierigheid.” Weer een les van Liz Gilbert; weet je niet wat je passie is? Volg dan gewoon je nieuwsgierigheid. Ik heb niets geboekt, behalve de eerste twee nachten in een hostel. Daarnaast heb ik een Japan Rail Pass gekocht, die ik een willekeurige periode van 7 dagen binnen de 21 dagen dat ik daar zal zijn in kan zetten. Want het geld groeit me ook niet op mijn rug. Ik weet natuurlijk ook waar ik land (Osaka), en vanwaar ik vertrek (Naha). Dus voor mijn vertrekdatum zal ik op het juiste vliegveld moeten aankomen. Ik geloof dat er iets van een ferry naar mij eindbestemming gaat die 26 uur duurt. Ik weet niet, ik zie wel.

Drie weken op een Japans perron staan twijfelen

Het helpt ook dat ik alleen ga. Misschien had ik het helemaal niet erg gevonden om mijn hele reis te plannen, en van te voren te bekijken, als ik samen met iemand anders zou gaan. Maar daar hing voor mij niet vanaf of ik zou gaan of niet. Ik zou gaan. Ik ga. Maandag. Als je alleen gaat ben je vrij om te gaan en staan waar je wil. Om in een seconde te beslissen of je op de volgende trein stapt, of toch niet. Het is natuurlijk ook eenzaam, je kan met niemand overleggen of je nu eens op die trein zal stappen. Ik ga me vast en zeker eenzaam en alleen voelen. Misschien is dat deel van de uitdaging waar ik naar op zoek ben. Misschien zou ik wel moeten zeggen: “Ik ga naar Japan omdat ik dat graag wil. Ik ga alleen, ik ga er heen met het doel om mijn nieuwsgierigheid te volgen. Ik ga er elke dag schrijven.” Zie je, ik weet het antwoord wel.

Twee boeken die ik aanraadt, over het volgen van het universum:
Elizabeth Gilbert – Big Magic
Julia Cameron – The Artist’s Way