Nieuwsgierigheid en toeval

Nieuwsgierigheid of toeval, het is niet hetzelfde. Ik ben op reis is om mijn nieuwsgierigheid te volgen, maar wat bedoel ik daar dan mee? Een paar dagen geleden was ik in de war wat nu eigenlijk de opdracht is die ik mezelf gegeven heb. Ik zag het kasteel van Osaka op een plaatje, en ben daar heen gegaan. Ik heb genavigeerd met Google maps. En ik dacht: ‘speel ik nu vals?’

• 

  De begraafplaats in Koyasan, waar ik nu ben

Moet ik regels volgen? Moet ik elke straat nemen die me leuk lijkt? Kan ik alleen eten bij restaurants die ik toevallig tegen kom? Kan ik pas een hostel boeken als ik er ben en ze toevallig een bed vrij hebben? Als ik daar aan denk voelen de aankomende twee- en een halve week als een berg waar ik tegenop moet klimmen. Ik zie al die open data in mijn agenda, ik zie mogelijkheden en gemiste kansen. Druk op de ketel. Dat is volgens mij niet helemaal het idee van deze reis.

Wie gaat er nu op reis zonder plan?

Gister ontmoette ik een vriendin van de familie, Etsuko! 24 Jaar geleden was zij een paar keer in Nederland met een groep Japanse bloemisten, om de Nederlandse bloemsierkunst te leren. Mijn tante Ria, van Rinus de Ruyter Bloemisten, die meesterbindster (superbloemist) is, gaf ze les. Zij ging zelf ook naar Japan, voor de Japanse traditionele bloemsierkunst; de Ikebana. Hoe ze daar precies aan is gekomen weet ik eigenlijk niet, ik was een jaar of 10, dan onthoud je dat niet. Toen ik mijn tante vertelde dat ik naar Japan ging, zei ze: ‘Oh wat leuk! Dan kan je Etsuko opzoeken!’  

• 

  Ontembaar Deco, de winkel!

• 

  Etsuko en ik in 2020

• 

  Etsuko en ik in 1994

Ik ben langs gegaan bij de bloemenwinkel van Etsuko’s zoon: Ontembaar Deco. Geïnspireerd op het Nederlands! En dat in Japan! Leuk he. Maar de winkel was dicht en de zoon was er niet, en uit een klein autootje kwam een stem: ‘Annabel?’ Het was Etsuko! Ze nodigde me uit en we hebben samen geluncht in het bloemenwinkeltje. Supermarkt-sushi op de toonbank. Let wel, Japanse supermarkt-sushi. Dat is wel andere koek dan wat wij in Nederland hebben hoor. Echt heel leuk. Ze vroeg me naar mijn planning voor de komende dagen, en ik gaf het volgende op:

• 9 januari – Koyasan
• 10 januari – 26 Januari – ???
• 27 januari – Vlucht terug vanaf Naha, Okinawa.

Verwarring. Uitleggen ging niet. Niet alleen vanwege de taalbarriere, maar het hele concept. Wie gaat er nou op reis, naar de andere kant van de wereld, zonder plan?  Ze was zo lief om me voor van alles uit te nodigen, een dagje Nara, samen eten, feestje in een izakaya, een nacht in een hotel. En ik had weer die verwarring. Is dit dan dat toeval dat op mijn pad komt? Is dit wat ik aan moet nemen als ik volgens de regels speel?

Wat is geaccepteerd in Japan?

Na het bezoekaan Estuko zit ik in de trein, onderweg naar mijn volgende bestemming, Koyasan, en ik twijfel ik over alles. De treinreis is geweldig. Natuur, bergen, riviertjes, kleine boerderijen, houten huizen, het is een boemeltje met panorama-uitzicht. Ik verblijf in Koyasan Kukuu Guesthouse. Het is hier zo rustig, mooi, een dorpje in de bergen gevuld met tempels en een enorme boeddhistische begraafplaats (Waar je ongeacht je religie een graf mag hebben). Ik vraag de Japanse eigenaar van het Guesthouse om advies. Wat is ok hier in Japan? Kan ik zomaar afzeggen? Kan ik nog terugkomen op de uitnodigingen?

• 

  In de bergen in Koyasan

• 

  Tempels in Koyasan

• 

  Het uitzicht vanuit de trein

En ik realiseer me, ik ben hier om keuzes te maken, niet om alles te accepteren wat op mijn pad komt. Je nieuwsgierigheid volgen betekent niet op alles ja zeggen. Ik wilde pauze, geen verplichtingen. Geen druk, geen andere mensen die zeggen wat je moet doen. Of zelfs; wat je zou kunnen doen. Dus ik ga zondag en maandag met lieve Etsuko op pad, haar zoon ontmoeten, en haar man. En dan ga ik maandag weer op weg. Verder naar het zuiden, waar ik nieuwsgierig naar ben!