Mijn telefoon is al een tijdje kapot, en dus heb ik een stuk minder contact met Nederland. Via de telefoon van Laurens blijf ik een beetje op de hoogte van het nieuws in Nederland. Ik ben zo blij voor jullie dat het weer een beetje open gaat! Tegelijkertijd heb ik geen idee meer van hoe het in Nederland moet zijn. Ik zie mijn moeder met videobellen met een dikke sjaal om, en ik denk, oja, koud, Nederland, regen, veel binnen blijven. Iedereen krijgt corona, bijna alles mag open, maar dat kan niet eens want er zitten zo veel mensen ziek thuis. Wie komt je drankje brengen nu jij in het café mag zitten?
Hier in Colombia zie je behalve in de bus bijna geen mondkapjes in het straatbeeld, of ze vallen niet meer op, want ze hangen aan een oor of ze zitten een beetje halfslachtig onder iemands kin. Ik ben verliefd op een Heemskerkse avonturier, dat is Laurens, die speciaal voor mij helemaal hier heen is gekomen. De zon schijnt, het hostel heeft een zwembad. Als je de kraan opendraait is het niet gegarandeerd dat er water uit komt, vorige week waren we in een dorp waar er niet eens kranen waren. Mensen zetten gewoon een jerrycan met water op een krukje en dan kan je in ieder geval handen wassen. Ik ben het Nederlandse leven helemaal ontwend. Ik voel me los van de realiteit, de Nederlandse realiteit. Maar ik ben zo blij voor jullie dat zo veel weer open mag! Ik hoop dat jullie allemaal lekker uit eten gaan met elkaar.
Even over dat dorpje zonder water, dat heet Loma de Arena, en ligt tussen Cartagena en Santa Marta (Taganga), waar we nu zijn. Er is niet alleen geen water, maar er zijn ook geen wegen, alleen zandweggetjes met rotsen en stenen. Er was één vermelding op booking.com, en omdat we tegen het donker aankwamen, hebben we daar maar aangebeld. Er was trouwens geen bel, we moesten door een spleet in het hek roepen tot er iemand kwam. Er zijn geen andere buitenlanders, dus iedereen zegt ons gedag, of Laurens zegt iedereen gedag, dat kan ook.
De enige andere Gringo die we tegenkomen is net met het knapste Colombiaanse meisje uit het dorp getrouwd en wijst ons de weg naar het “restaurant van de moeder van zijn vrouw”. Hij vertelt ons over een eilandje vlak voor de kust waar niemand is, alleen een hutje, een cabana om te slapen. Daar hebben we nog twee luie dagen doorgebracht met zwemmen, eten, zwemmen, slapen, zwemmen. Geen douche, naar de zee lopen om met een emmer de WC door te kunnen spoelen. En heerlijke verse vis en koud bier en altijd dansmuziek, zo is Colombia. Deze rust hadden we nodig, na een week vol feest in hostels met vrienden die je zelfdiscipline naar het laagste niveau laten dalen, en die ik nog vaak in mijn leven opnieuw hoop te ontmoeten.
Projectmanagement en consultancy 