Zenuwen in Dubai

Ik schrijf dit op een strandbedje aan zee waar ik gespannen en zenuwachtig zit te wachten. Een stukje schrijven werkt vast voor de ontspanning. We mogen hier niet zitten, en dat maakt dat ik me niet kan ontspannen. Alleen hotelgasten van het 5-sterrenhotel achter ons mogen op dit strand komen. Tenminste, dat denken wij, want we hebben tegen de drie verschillende mensen die ons controleerden gezegd dat we in het hotel zitten en we hebben een kamernummer verzonnen. Dus we weten eigenlijk niet of het mag, want we hebben gewoon gezegd dat we hier slapen.

Wat een stomme stad is dit, Dubai. Je mag er niet knuffelen of hand in hand lopen op straat, je mag niet op het terrein van het hotel komen, je mag geen drankje drinken in het openbaar, en de familie van ‘de man die nooit lacht’ vormt de hele regering. De man die nooit lacht hangt door de hele stad op posters en schilderijen. En dat terwijl je in de islam geen anderen mag vereren dan God. Dacht ik, weet ik niet hoor, ik heb niet zo veel verstand van de islam. Maar ik vermoed dat de islam hier een beetje wordt misbruikt.

De stad is ingericht op auto’s, tanken en rijden en heel veel dure dingen kopen. Wij dachten; “dan geven we er maar aan toe”. We namen een Uber naar het duurste hotel van de stad, het enige 7-sterren hotel ter wereld, met het plan om daar op de bovenste verdieping twee drankjes van 30 euro per stuk te kopen. Maar we kwamen er niet eens in! We kwamen niet eens het eiland op waar het hotel staat. Want we hadden geen ‘reservation’.

Dus toen waren we helemaal klaar, in het volgende hotel gingen we er weer voor, proberen een drankje te drinken. En dat mocht, alleen liepen we toen door naar een deel waar drie mensen na elkaar om ons kamernummer vroegen. En natuurlijk ga ik Laurens de schuld geven, hij zei het kamernummer. Maar later deed ik net zo hard mee. We betalen onze drankjes wel zelf, we gaan niet een ander opzadelen met de rekening, maar het idee dat we hier in deze miljonairsdictatuur iets doen dat niet mag, geeft mij de kriebels. Straks komen die mensen die wel echt dat kamernummer hebben. En dan brengen we die lieve mensen die hier werken in de problemen omdat ze ons doorgelaten hebben.

Uiteindelijk komen er toch drankjes en betalen we en zitten we, ik heel ongemakkelijk, Lau iets minder, met uitzicht op het dure hotel op het strand. Hier zie je een foto waar ik van Lau duur moest kijken.

Door de aanbouw van een nieuwe vleugel van het hotel spoelt er continu piepschuim en bouwmateriaal aan op het strand. Er zijn twee werknemers fulltime bezig met puin ruimen van het 4-sterren strand. Lau bekijkt wat het zou kosten als we hier noodgedwongen een kamer moeten boeken omdat we illegaal zijn gaan zitten. Zo’n 700 euro. Pffff gelukkig gaan we snel weg! Op naar Indonesië!