We lopen net het monkey forest in, in Ubud, en we voelen de eerste druppels al. Het is al de hele dag drukkend warm en regen en onweer zitten in de lucht. Maar deze druppels vallen wel heel erg lokaal. Laurens roept meteen; “Hee! Zit je op ons te piesen!” Hij heeft het al door, het is een aapje die op ons hoofd plast! Hij zit precies boven ons in de boom, en wij zijn echt de enige twee die nat worden. Dit is niet per ongeluk, dit is voor ons.
Wat zullen we er van zeggen? We horen nu bij de troep? Dit is de apenmanier van ons welkom heten? We zijn op de scooter naar Ubud gekomen vandaag, en nu zit ik dus de hele dag onder de apenpies. Het is niet zo erg. Ik zit ook al onder het zweet van de hitte, onder de zonnebrand, en daar zou ik graag nog een laagje anti-muggenspul overheen sprayen. Maar die ben ik vergeten.
En dus krijg ik weer dezelfde backpackersbenen als vorig jaar in Zuid-Amerika. Muggenbeten, blauwe plekken van het tegen dingen aan lopen, zwarte randjes aan mijn hielen van de hele dag op slippers… ik mis alleen nog de beten van de zandvlooien, maar dat zal vast niet lang meer duren. Mijn voeten laten de eerste streepjes van mijn slippers zien, roodverbrandde streepjes, ook al smeren we met factor 30.
Monkey Forest is verder hartstikke schattig. Aapies die elkaar vlooien, kleine baby aapjes die van tak naar tak springen, en een hek er omheen waar ze gewoon overheen kunnen klimmen. Ze zitten dus niet gevangen, en blijven hier waarschijnlijk omdat ze lekker te eten krijgen? Ze vallen de toeristen niet aan, ze stelen niks uit de tas, en ze zijn niet aggressief. Allleen dat plassen, daar is waarschijnlijk niets tegen te doen.
Projectmanagement en consultancy 