Er is een bekende audioclip op Instagram die klinkt als “I don’t fight being afraid, I just do things scared.” Die slaat op mij. Altijd een beetje angstig, altijd iets minder snel enthousiast over enge dingen dan in ieder geval mijn reisgenoot, maar ik doe het wel. Vandaag was weer een mooi voorbeeld.
We zijn nu op een 4-daagse boottrip van Lombok naar de Komodo eilanden. Een van de hoogtepunten van deze trip is het zwemmen met een walvishaai. Het staat op het programma voor dag 2. Een walvishaai is niet gevaarlijk, van wat ik begrijp eten ze alleen kril en plankton. Maar ze zijn wel heel groot, tot wel 18 meter lang. Het is meer walvis dan haai, zeg maar. En daar mochten we mee snorkelen.
De meeste mensen op de boot zijn enthousiast, kijken er naar uit. Ik had er zo mijn twijfels bij. In het water met zo’n grote vis, met zo’n grote mond en zo’n lange, sterke staart, beetje eng. Misschien zou ik wel gaan kijken hoe de anderen zwemmen met de walvishaai, dacht ik bij mezelf. “Ik vind het een beetje eng;” zei ik tegen iedereen.
En vanmorgen spoorden we een walvishaai op met de boot. En ik was als eerste wakker en zat al een tijdje klaar op de boot. Bikini al aan, lenzen al in, snorkel binnen handbereik. Want ja, ik was toch al wakker. Vissers krijgen van ons toerbedrijf drie miljoen roepia als ze een walvishaai vinden. Ze voeren hem dan en houden hem bij hun boot. Dan roepen ze ons op met een knipperende zaklamp. En dan mogen wij allemaal het water inspringen.
Deze was een meter of 6, een jonge walvishaai. De gids zei: “spring er maar in.” Laurens was z’n snorkel nog aan het halen in de hut. Ik zag iemand anders zich ook al klaar maken. En toen lag ik er toch zomaar als eerste in, van onze twee boten. In mijn hoofd zei ik: “hij is ongevaarlijk, hij is ongevaarlijk.” Maar snel dichterbij durfde ik niet. Toen we met z’n drieën in het water lagen durfde ik wel wat dichterbij. Bang! Hele. Grote. Vis. Mooi hoor! Wel een beetje veel stroming. Mijn adem is snel en hoog. Ik zwem een beetje paniekerig. Gewoon bang, is niet erg.
Op een gegeven moment zwemt die hele grote vis recht op Lau af en duwt zo met z’n neus tegen hem aan. Nieuwsgierig is hij. Ik zie het gebeuren met mn duikbril onder water. Lau kan dat wel aan, maar dat moet ie niet bij mij doen! Ik heb genoeg gezien. Ik zwem terug naar de boot, en klim aan boord. De rest springt er nu een voor een in. Ik ben hartstikke trots op mezelf, want ook al was ik bang, ik heb het wel gedaan. Oja en Laurens leeft ook nog.
Projectmanagement en consultancy 