Naar het oosten

Tot nu toe nog is ons reisplan vooral geweest; “naar het oosten.” Als mensen vroegen; “waar gaan jullie heen?” Was het antwoord; “naar het oosten, en we hopen te eindigen in Papoea Nieuw Guinea.” Elke keer namen we een bus of boot “naar het oosten.”

Als je dat al een plan wil noemen, gaat dat plan nu niet meer door. Aan de Indonesische kant van Papoea is veel politieke onrust. Veel inwoners willen onafhankelijk zijn, en het eiland heeft een complexe geschiedenis met landen die het willen bezetten en exploiteren. Nederland is een van die landen, een van de zwarte bladzijden in onze geschiedenis. We kunnen nu niet over land naar Papoea Nieuw Guinea en daarbij zijn er in Papoea Nieuw Guinea zelf ook buitenlanders ontvoerd om aandacht te vragen voor ontbossing, onenigheid tussen verschillende stammen en andere redenen waar wij nooit over horen in het nieuws. Het werkt niet op dit moment, maar we willen heel graag op een ander moment terug komen.

Dat betekent dat we straks op ons oostenlijkste punt zijn aanbeland. We gaan nu van Flores door naar Alor. Als we een boot of een manier van transport kunnen vinden. Meestal is dat er wel, maar er staat helemaal niks op internet en dan word ik toch altijd een beetje zenuwachtig.

Laurens helpt altijd. Hij zegt; “dat vragen we daar wel joh.” En dat is ook hoe dit land werkt. In een havenstad gaan vaak boten, op de hoofdweg gaan vaak bussen, vaak, meestal, soms vanavond maar morgen kan ook. Het makkelijkst is om mensen te vragen hoe het werkt, en dan bellen zij een vriend, neef of dochter die ergens werkt, dan betaal je een beetje meer en dan is het geregeld. Niet erg zelfstandig, maar niet minder avontuurlijk!

En daarna? We willen toch nog ergens de jungle in, dus we hebben onze zinnen gezet op Borneo, dat hier Kalimantan heet. Hoe we daar komen? Dat vragen we daar wel joh.