Level Up

Vandaag hebben we Flores verlaten op een grote ferry met verdieping na verdieping met overvolle slaapzalen vol indonesiers. We hebben hier een matrasje veroverd tussen de mensen die we niet verstaan maar die ons wel van alles willen vertellen. En ik heb eigenlijk prima geslapen.

Dat had ik een paar dagen geleden niet gekund. Het werd me allemaal even te veel. Bijna alle mensen die je tegenkomt zeggen iets tegen je, van “tuut-tuuuut” op de brommer, tot “hello mistaaaaahs”, tot “Hey bule! Bule!”, wat buitenlander betekent. Meestal volgt dan een van de volgende zinnen; “where are you going!” Of; “where are you from!” Ik wil dat niet twintig keer per dag vertellen. Maar ik wil ook niet heel bot doorlopen. En ik weet me geen houding te geven, en daar schaam ik me dan voor en dan gaat er een hele spiraal aan negatieve gedachten lopen.

Vaak, zo’n vijf keer per dag, wil er iemand met je op de foto. Ik heb af en toe rust nodig, ik wil even alleen een potje shampoo kunnen gaan kopen zonder gedoe en geroep. Ik ben al zelfbewust genoeg, en dan ben ik hier ook nog eens ongelooflijk lang en luchtiger gekleed dan 99% van de Indonesiers. Die ene bar die ineens vol schaars geklede dames zat waar je een drankje voor kon kopen tellen we dan ook nog mee! Of, als ik wel mijn knieen en schouders bedek zoals hier de norm is, dan heb ik het gewoon bloedzwetend heet in die ongenadige evenaarzon. Daar kan ik ook al niet zo goed tegen.

Ongemakkeijk moment na ongemakkelijk moment stapelde bij mij op. Ik voel me onmachtig over de taal, ik weet niet wat ik moet doen als iemand eten of drinken aanbiedt dat ik niet wil. Wat verwacht iemand terug voor het kado van een traditionele sjaal, wat is de bedoeling van een telefoonnummer geven, moet je netjes je schouders bedekken voor op de foto?Wat is dat op de menukaart? Ik vind het vies, kan ik het met goed fatsoen laten staan? Waarom giechelen die mensen zo veel, ik wil gewoon iets bestellen. Giechelen ze alleen omdat ze geen Engels spreken? Of ook om mij? Om mijn korte broek en mijn mouwloze shirtje? Enzovoorts. Ik weet niet of iemand zich hier in herkent, maar ik trok me dat allemaal de hele tijd aan en op een gegeven moment was mijn emmer vol en toen wilde ik niet meer.

Weer zo’n moment van; “ik wil naar huis. Kunnen we niet gewoon naar huis.” Even huilen en balen en een avondje nergens eten, maar spelletjes doen en afhaalnasi eten bij de bungalow. Verwend nest. Rijke toerist die hiervoor kan kiezen. De negativiteir was nog niet weg. Ook de volgende dag hebben we rustig aan gedaan op een bedje op het strand.

En toen ineens, echt op een specifiek moment, de avond na het dagje strand, was het voorbij. Niet de aandacht van alle mensen hier, maar ik trok het me gewoon niet meer zo veel aan. Het was net of ik in een videogame een level omhoog ging. Alsof ik extra superkrachten kreeg.

In plaats van; “oh jee wat zouden ze er van vinden dat ik een mouwloos shirtje aan heb”, denk ik nu; “lieve mens, wat zal je het heet hebben, ik ben blij dat ik uit een land kom waar je gewoon aan mag doen wat je wil, je wordt er niet voor gearresteerd hier.” In plaats van; “hoe moet ik nu weer reageren op dat Hee! Bule! Buitenlander! Hee! Foto!” Denk ik nu; “joehooeee jahoor! Buitenlander, dat ben ikkeeee”, even op de foto en door. En soms zeg ik gewoon nee tegen een foto. En weet je wat ze toen terug zeiden? “Ok, ok.” En als mensen giechelen ga ik van het beste en liefste idee uit, en ik lach terug, want het is ook eigenlijk allemaal best grappig. Van de ene op de andere dag was de ongemakkelijkheid weg.

Het is ook niet eerlijk. Ik kan kiezen, ik kan naar huis. Ik kan mezelf opsluiten achter de muren van een luxe resort, aan het zwembad gaan liggen en Engels spreken. Nou ja, niet hier op Lembata, want hier zijn geen resorts, maar twee eilanden verder heus wel. Ik woon niet de hele godganse dag in Indonesië met hurk-toiletten, allemaal dingen die je aan moet en beleefdheden waar je je aan moet houden. In bijna alle hotels hebben ze een “westerse toilet”.

Ik mis mijn familie en vrienden, en thuis, een omgeving waar je de mensen begrijpt en de dingen kan eten die je lekker vindt. Als ik een dagje thuis kon zijn zou het ook al goed zijn, maar ja, dat is ver weg he, en ik ben nu hier. Het is hier prachtig. En ik kan het allemaal wel aan.