Geïnspireerd door Floor Ziegler van Stadmakers online, ben ik in de buurt van de broedplaats in Beverwijk op zoek gegaan naar ministers van de toekomst. Ik had twee uur, en dacht ik dat ik echt zeeën van tijd had om mensen te interviewen, maar ministers waren niet makkelijk te vinden! Laat staan ministers die iets wilden veranderen. Toch maar terug gelopen naar de broedplaats om mijn portemonnee op te halen, dan kon ik tenminste een ijsje kopen voor mezelf. Eenmaal binnen liep ik vanzelf tegen deze ministers aan. Het moest zo zijn vandaag, ik probeer het buiten nog wel een keer. In de toekomst van deze ministers hebben we minder gezeik, meer bewustzijn en betekenis, en vinden we onszelf opnieuw uit!
Minister van minder gezeik
De minister van minder gezeik wilde liever niet met zijn naam in de krant; “ik wil de politiek helemaal niet in.” En dat past heel goed bij zijn titel, want volgens de minister van minder gezeik is er al genoeg geklets en gepraat. Deze minister is muzikant, en in de crisis gaat zijn werk gewoon door. Liedjes maken, een videoclip maken, nieuwe ideeën verzinnen, hij doet het gewoon. Het is lastig dat je je aan regels moet houden, maar zelf maakt hij er gewoon wat leuks van. Stomme corona-regels? Hij maakt er een liedje over. Je moet het wel een beetje leuk houden.
Waar de minister dus wel een probleem mee heeft, is het nieuws op sites zoals nu.nl en de nos: “Dan is er weer een peuter in zijn gezicht gebeten door een pitbull, en dan denk ik, waarom moet ik dat weten? Waarom lees ik dit?” Ook de sociale media, en dan vooral Facebook (Twitter kijk ik niet eens op), staan volgens de minister vol met gezeur en gezanik. Hij vertelt er over met veel plezier. Als je dit leest denk je dat ik een chagrijnige hark heb gesproken, maar deze minister lacht, grapt en heeft lichtjes in zijn ogen. En pas als je terugdenkt aan wat hij zei, zie je de serieuze boodschap.
Een hekel aan sociale media dus, toch kijkt hij elke dag. Hij weet ook niet waarom, maar dat is zeer zeker iets waar hij na de crisis mee wil ophouden. En het zou mooi zijn als anderen daar ook mee ophouden. En dan vooral met gezeur. Laatst had hij dus een liedje gemaakt over de corona-regels, en dan gaat één of andere hannes onder zijn post op Facebook een heel zeikverhaal houden over die regels. “Alsof ik er wat aan kan doen! Ik maak er tenminste een liedje over!” En via zijn liedjes kan hij ons dus ook allemaal helpen, om minder te zeuren en te zaniken, en er gewoon wat leuks van te maken met z’n allen.
Lieke – Burgemeester van bewuster leven
Liekes gezicht betrekt meteen als ik haar vraag hoe het met haar gaat tijdens deze crisis. Ja, helemaal niet goed dus! Ze zit hartstikke vast. De crisis is moeilijk, lastig en vervelend. Als creatief ondernemer is de crisis voor haar vooral een excuus om dingen niet te doen en eindeloos te blijven twijfelen. “Wie heeft er nu behoefte aan mooie spulletjes voor in je huis”, zegt Lieke. “Verplegers! Leraren! Daar is behoefte aan! Soms denk ik dat ik dat maar moet worden.” Ze denkt dat mensen op dit moment alleen maar creaties van haar kopen omdat ze zo aardig is. En dat moet ik toegeven, Lieke is echt geweldig leuk. En ze maakt mooie dingen! Daarom is het moeilijk om haar zo in de put te zien.
Lieke ziet de toekomst ook al niet positief in; mensen gaan vast niets veranderen, ze vallen zo weer terug in hun oude gewoonten, en ze verwacht niet veel bewustwording. Maar daar zou ze dan wel minister van willen worden, minister van bewuster leven. Ze zou er best wel iets aan kunnen doen, zegt ze. Ze geeft al het goede voorbeeld, door een creatief beroep uit te oefenen waar haar hart van gaat dansen, door zelf zuinig en bewust te leven, en door mensen die in haar atelier langs komen een vraag te stellen, of het te hebben over bewuster leven. Als de minister van betekenis geven langs komt geeft ze meteen het goede voorbeeld. Die krijgt een tomatenplantje cadeau. Om je bewust te zijn hoe je eten groeit! Samen besluiten ze dat Lieke maar beter burgemeester van bewuster leven kan worden, dan kan ze nog een mooie burgemeestersketting maken voor zichzelf. En zo is het besloten. Wie spreekt er nu een minister tegen.
Martine – minister van betekenis geven
Martine kwam binnenvallen, werd nieuwsgierig, en wil ook wel mee doen. Zo is die regering snel gevuld! Ze dacht dat ze tijdens de crisis meer rust zou kunnen vinden, en minder van hot naar her zou rennen. Maar helaas, het is bij haar volkomen chaos. Ze heeft kantoor aan huis voor een halve betaalde baan, de kinderen wonen bijna fulltime bij haar en krijgen thuisonderwijs, de mannen in haar leven schoppen de boel in de war, en ondertussen stroomt haar hoofd over van de creatieve ideeën. Ze begint met het één, gaat verder met het ander, en staat aan het einde van de dag gewoon weer te koken en te regelen. Martine: “Voor het stereotype gezinsplaatje ben ik niet geslaagd. Ik heb geprobeerd om aan dat plaatje te voldoen, maar ik ben er gewoon uitgesodemieterd.”
Ze heeft zich vastgeklampt aan haar ideaalbeeld, geploeterd, het beeld weer losgelaten, en gedacht; “en nu ik.” En nu schrijft ze, volgt ze cursussen, en doet ze wat ze interessant vindt. “Door het delen van mijn levenservaring kan ik vast anderen inspireren,” vertelt Martine, “zo kan ik betekenis geven aan mijn eigen ervaringen, en anderen helpen om betekenis te vinden voor hun ervaringen.
Minister van betekenis geven lijkt haar een prima titel. Want in allerlei situaties zit betekenis: “Ik volg nu een cursus over rouw, en wat dat kan betekenen. Je kan ook denken aan een andere moeilijke periode, zoals de crisis, een scheiding of de overgang.” Martine schrijft verhalen, en ze zegt zelf: “Iets wat ìk heb doorgemaakt kan andere mensen weer helpen. Door zelf openhartig te zijn, vragen te stellen en goed te luisteren, kan ik anderen helpen om betekenis te geven aan hun verhaal.”
Abbes – minister van zelfinzicht
Volgens mij was Abbes op zoek naar wat afleiding toen hij langs mijn tafeltje liep, want hij zei meteen “ja hoor!”, op de vraag of ik hem misschien wat vragen mocht stellen. Het valt hem allemaal niet zo zwaar, die crisis, zegt hij. Hij kan het heel makkelijk uitzetten. Of beter nog, als het moet zet hij het aan! En zodra hij de supermarkt weer uit loopt, is het weg. Over de crisis heeft hij geen zorgen, geen problemen en geen beperkingen: “Ik leid mijn ideale leven, ik weet wat ik wil, ik heb veel werk en ik word gevraagd om mooie dingen te maken.” Dat hij zijn ouders zo lang niet kon zien, dat was naar, maar hij is een paar dagen geleden weer langs geweest, dus het is opgelost. “Ik vind het eigenlijk wel lekker rustig.”
Daarmee hebben we meteen de focus van zijn ministerschap te pakken. Abbes wil wel minister worden van zelfinzicht. Volgens hem komen veel mensen zichzelf nu tegen; “Nu mensen meer tijd hebben, ontdekken ze wat ze echt niet leuk vinden. Ze willen niet meer terug naar hun werk, ontdekken nieuwe hobby’s, en bedenken bijvoorbeeld dat ze met 32 uur per week werken ook genoeg geld verdienen.” Abbes heeft dat proces over de jaren heen zelf meegemaakt. Hij is van een fulltime baan in de zorg naar fulltime kunstenaar gegaan. Hij heeft een aantal verschillende baantjes gehad, en mensen kennen hem vaak als hun favoriete barman. Maar nadat hij een jaar geleden zijn enkel brak, en vier maanden uit de running was, is hij ook daar mee gestopt. “Dat was eigenlijk mijn crisis ja. Nu doe ik alleen nog maar wat ik leuk vind.” Kortom, een betere minister van zelfinzicht is er niet.
Projectmanagement en consultancy 