Hart Operatie

Soms kan de wereld zo aan je voorbij gaan, net alsof je er zelf geen rol in hebt. Ik zit in de sprinter vanaf het AMC naar huis. Op station Bijlmer Arena is er ineens veel lawaai buiten. Spreekkoren, groepen mannen die strijdliederen zingen. Oja, Ajax speelt. Ik denk aan mijn vader, die niet de hele dag in het ziekenhuis wilde blijven. “Ajax speelt zeker?” zei mijn moeder.

En nu ligt ze daar, in dat ziekenhuisbed. Pap en ik zijn allebei naar huis. Morgen wordt ze opengesneden. “Opengezaagd”, zei de vrouw van de ziekenzaalbuurman, “net als in een horrorfilm.” “Nou die kijk ik niet”, zei mijn moeder. Maar hij speelt wel de hele tijd in mijn hoofd; een horrorfilm, een filmdrama, laat het alsjeblieft een komedie met goede afloop worden. Wat is het toch doodeng om iemand van wie je houdt achter te laten om opengesneden te worden.

Ik denk aan de man op de afdeling van mijn moeder waarbij ineens alle piepjes af gingen. Verpleegkundigen renden er in een groepje naar toe, één verpleger kwam aanrollen met een machine met twee van die strijkbouten. Of misschien dacht ik dat te zien, ik wilde het niet weten. Mam en ik keken snel naar een filmpje op mijn telefoon. Maar mijn vader bleef kijken, en kon zijn zorgen nergens kwijt. Hij is niet degene die onder het mes gaat, en wat heeft mijn moeder er aan dat wij bang zijn? De realiteit valt met de deur in huis, trapt de deur in. We zitten op de hartafdeling in het beste ziekenhuis van het land, met de beste mensen die er zijn. Er gaat hier iemands hart helemaal fout.

Ik ben langer in het ziekenhuis gebleven om de man die mijn moeder open gaat snijden nog even in de ogen te kunnen kijken. Ik heb hem al mijn wil en machteloosheid ingestraald. Hij móét mijn moeders hart repareren. Zodat ze langer leeft. Thuis probeer ik uit te vinden hoe mijn vader zich voelt en of hij afleiding nodig heeft. Maar gelukkig, Ajax speelt.

Antwoord van mijn moeder

Als het jezelf overkomt en je bent daar in het AMC afwachtend heb je jezelf al overgegeven. “Ze zullen wel weten wat ze doen” denk je dan. Er zijn er al zoveel me voor gegaan. Zelfs mensen dichtbij die het niet gered hebben maar daar praten we niet meer over. Ik wil niemand ongerust maken. Ik heb twee geweldige dochters en die maken zich al zorgen genoeg over mij. Als je aan de zijlijn staat is het besef veel intenser. En Ig wil alleen maar iets kunnen doen. Hij wil dat het achter de rug is zodat we op pad kunnen en genieten van alle mooie dingen die het leven biedt. Maar dan wel samen met mij. Daar doe ik het voor. Voor hem en voor mijn dochters. Niet eens zo zeer voor mezelf. Daar sta ik niet zo bij stil.

Dat dat heel anders is na de operatie moet mij door mijn dochters met grote nadruk verteld worden! ” Hou vol mama ! Voor ons! We hebben recht op je en zonder jou is het niet meer fijn” ” over een paar dagen ziet de wereld er heel anders uit”! Door de liefde van mijn kinderen en het vertrouwen in mijn Iggie ben ik de week in het AMC doorgekomen. En natuurlijk de goede zorgen van de verpleging.

De weken erna ben ik vertroeteld (en nog!!! ) met aandacht. Avonturen over de telefoon . Hele lieve kaarten!! Ik denk wel 100! En de goede zorgen van Ig. Want hij kan eindelijk iets doen. ❣️.

Ik heb je oppad gestuurd om het “bussie avontuur” aan te gaan. Niet wetende dat het het Suzy zoveel verantwoording zou brengen. Maar ze heeft het heel goed gedaan. Voor jou was het lastig maar jullie avonturen kon ik meebeleven en delen met een ieder die het naar wilde horen. Elke dag keek ik naar de “samenvatting” en naar mijn meissie wat gelukkig in het rond danste. Dat geeft minder zorgen als een verdrietig gezicht naast mijn bed.

Papa zorgt zo goed voor me ik voel me een rijk mens met zoveel liefde om me heen. 🥰.

En lieve kinderen veel lieve vrienden, fijne winkel collega’s en ern mooie camper, strandhuis en een mooie toekomst.
DANK JULLIE WEL VOOR JULLIE STEUN EN LIEFDE. ❣️❣️❣️❣️❣️